Με τον όρο burn out εννοούμε μια εμπειρία μακροχρόνιας σωματικής, συναισθηματικής και πνευματικής εξάντλησης η οποία προκαλείται από υπερβολικό και χρόνιο στρες. Εάν το στρες συνδέεται με την εργασία μας, η εξουθένωση που μπορεί να αισθανόμαστε ίσως συνδυάζεται και με αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητα μας ως επαγγελματία ή σχετικά με την αξία της εργασίας μας» γράφει ένα άρθρο στο ίντερνετ δίπλα από το λήμμα.

Κι έτσι είναι. Ιδού μερικές ενδείξεις από την καθημερινότητά μας, που αποδεικνύουν ότι όντως έχουν «κάψει» το εργαλείο του τελευταίου ορόφου:
1. Φοράμε τα γυαλιά ηλίου μας αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουμε να τα ψάχνουμε απεγνωσμένα, ενώ κρατάμε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι μαζί με την τσάντα μας και είμαστε έτοιμες για αναχώρηση από το σπίτι. Αν βρίσκαμε και τα γυαλιά θα ήταν όλα καλύτερα. Αλλά δεν είναι…
2. Βάζουμε το τάπερ με το φαγητό στο πλυντήριο πιάτων και το άπλυτο μπολ στο ψυγείο. Βέβαια, υπάρχει περίπτωση να γίνει κι έτσι η δουλειά μας, τελικά. Να ξαναζεσταθεί το τάπερ με το φαγητό από το καυτό νερό του πλυντηρίου και να σκοτωθούν τα όποια μικρόβια του άπλυτου μπολ από την υψηλή ψύξη. Καλύτερα να το αποφύγουμε όμως.

3. Ξεκινάμε να πάμε κάπου και ακολουθούμε μηχανικά την ίδια διαδρομή που ακολουθούμε κάθε μέρα για τη δουλειά μας. Έλα όμως που δεν πάμε στη δουλειά μας κυριακάτικα. Έλα που έχουμε ραντεβού για καφέ στο κέντρο κι εμείς πήραμε πάλι το δρόμο για τον περιφερειακό της Κατεχάκη. Έλα που για να στρίψουμε αριστερά πρέπει να κάνουμε πέντε ακόμα χιλιόμετρα για να βρούμε φανάρι. Ταλαιπωρία.
4. Λέμε καλημέρα ενώ πάμε για ύπνο και καληνύχτα όταν ξυπνάμε, πράγμα που θα μπορούσε να έχει πλάκα εάν και εφόσον είχαμε επίγνωση του αστείου. Εμείς όμως το κάνουμε ασυνείδητα. Το συνειδητοποιούμε μόνο όταν μας το επισημαίνουν οι γύρω μας, οι οποίοι δε μοιάζουν να το βρίσκουν ούτε κι αυτοί αστείο.
Βάζουμε το τάπερ με το φαγητό στο πλυντήριο πιάτων και το άπλυτο μπολ στο ψυγείο.
5. Έχουμε τόσο πολύ φορτώσει το σκληρό μας δίσκο με πληροφορίες που οτιδήποτε, ακόμα και ένα μέιλ δύο γραμμών, φαντάζει στα μάτια μας βουνό. Από τη άλλη βέβαια, ένα βουνό φαντάζει στα μάτια μας σαν μέιλ δύο γραμμών.
6. Χάνουμε συνεχώς τα πράγματά μας.Συνεχώς. Το κλειδί του αυτοκινήτου, το κλειδί του σπιτιού, ξεχνάμε το κινητό στο πίσω κάθισμα του ταξί, τον αναπτήρα μαζί με το πακέτο τσιγάρων στο τραπέζι του μπαρ, τα γυαλιά ηλίου μας στο κομμωτήριο, τη σακούλα ολόκληρη με τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και πάει λέγοντας.

7. Δε θυμόμαστε καμία (κ-α-μ-ί-α) επέτειο και γιορτή, κανένα γενέθλιο. Ούτε τα δικά μας. Μας τα θυμίζει το φέισμπουκ και οι ευχετήριες αναρτήσεις των φίλων. Επίσης, δε θυμόμαστε κανένα όνομα γνωστού, διάσημου, ιστορικού προσώπου. Η φράση «ρε συ, ο τέτοιος πες τον μωρέ…» συνοδεύει κάθε μας αναφορά.
8. Πλενόμαστε με το σαμπουάν στο σώμα μας και στα μαλλιά μας χρησιμοποιούμε το αφρόλουτρο. Όχι ότι θα συμβεί καμιά περίεργη αντίδραση με το pH της ανάλογης περιοχής αλλά γενικά δεν είναι σωστό. Αλλιώς γιατί να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός σε σαμπουάν και αφροντούς τόσα χρόνια τώρα;

9. Είμαστε έτοιμες να καταρρεύσουμε σε κάθε μικρή ακύρωση, ματαίωση, αλλαγή σχεδίου. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την παραμικρή ανατροπή. Και τελικά καταρρέουμε, συνήθως μπροστά στον μεγαλύτερο αριθμό θεατών που θα μπορούσε να υπάρξει.
10. Στέλνουμε λάθος τα sms μας: στον αγαπημένο μας το μήνυμα με τις ευχές για περαστικά, που έπρεπε να πάει στο συνάδελφο με την εγχείρηση κήλης και το μήνυμα με τις καρδούλες στον άρτι εγχειρισθέντα συνάδελφο.